Van alles wat Archives

Het idee dat je dingen oplost door nare dingen of mensen weg te stoppen is een illusie. We zijn allemaal met elkaar verbonden. Soms fysiek maar altijd op geestelijk niveau. Ervaart de één verdriet, dan voelt de ander dat ook. Ook als je niet bij elkaar in de buurt bent. Alles wat er op de wereld gebeurt is ons collectief probleem.

GearBox video, Ulrich Brandstätter

Druk maar eens een basketbal heel hard onder water. Is de bal weg? Nee, de bal genereert heel veel tegenkracht om, als hij de kans krijgt, twee keer zo hard boven water te komen. De grenzen sluiten om mensen buiten te sluiten? Op het moment dat er een gat in het hek ontstaat is de toestroom twee keer zo groot. Ziektes onderdrukken door ze met andere ziektes in te spuiten? De virussen zullen in grotere getalen, al dan niet gemuteerd, terugkomen. Alles zal met elkaar verbonden blijven. Zelfs als je op een hutje op de hei gaat zitten omdat je niet van mensen houdt, ben je met mensen bezig. Energie is altijd in beweging. Door te doen alsof iets of iemand niet bestaat is eigenlijk een gebrek aan kracht om iets onder ogen te zien. Een gebrek aan kracht om te zeggen:

We zitten in hetzelfde schuitje.

Vanmorgen was het weer raak. Zelfmoord op het spoor. Om half zeven hoorde ik in de verte een hoop sirenes. Een brand, een botsing, nog even thee zetten. De tafel dekken, schooltassen inpakken. Ontbijten, opjagen, tanden poetsen. Opschieten, jas aan. Schoenen aan, zwemtas mee. Op de fiets over het spoor…

Het spoor was nat. Een lokaal regenbuitje? Wie zou er nou water op het spoor gooien? Een enorme stoet auto’s van Prorail calamiteitenorganisatie en Ongevallenbestrijding. Altijd wat hier.

Op school zaten twee groepen in 1 lokaal. Een juf kon niet naar school komen omdat er iets op het spoor was gebeurd. Een zelfmoord.

Terug naar huis drong het door. Nu snapte ik al die Prorail auto’s langs de weg. De mannen stonden in groepjes te praten bij de zilvergrijze auto’s. Ze waren klaar. Ze hadden alles schoongemaakt en het verkeer geregeld. Één man had een betraand gezicht. Zoiets gaat je niet in je koude kleren zitten. Ik fietste weer over het spoor. Tussen de rails lag schuimend water.

Hier was dus iemand in alle vroegte zomaar voor een rijdende trein gaan staan. Terwijl het hele land druk is met wakker worden, aankleden, ontbijten heeft iemand besloten er niet meer te willen zijn.

Daar moet zoveel aan vooraf gegaan zijn. Zo’n beslissing is zo’n hele harde roep in het duister die niemand hoort. Wat moet dat eenzaam zijn. Wat een vacuum.

De realiteit is glashard. In een mum van tijd heeft iemand zichzelf te gereduceerd tot een natte vlek op het spoor. Tot een 553 – Spoorwegongval of een 606 – Poging tot zelfmoord melding bij 112. Een spoedje, een calamiteit, een ongeval. Tot een melding bij ongeduldige treinreizigers.

Treinstoring Utrecht C.-Ede-Wageningen/Rhenen (aanrijding met een persoon).

Een paar keer per jaar zelfmoord aan het spoor

Het is voor mij de derde keer dat ik dit heb gezien bij het spoor bij ons huis. Het is makkelijk toegankelijk, je kunt er zo overheen wandelen. Soms staat het verkeer uren vast, soms gaat het snel. Soms moeten er treinreizigers verder vervoert worden met bussen. Twee keer was het ‘s morgens heel vroeg. Één keer op klaarlichte dag terwijl andere mensen stonden te kijken. Ik had afgesproken met iemand van marktplaats die een kast kwam ophalen.

Terwijl ik thuis wachtte hoorde ik heel veel sirenes. Tegelijkertijd ging de telefoon. Meteen flitste er door mijn hoofd dat er iets op het spoor moest zijn en dat nu die mevrouw belde. Dat klopte, ze zou iets later zijn want ‘er was iets gebeurd’. Een uur later arriveerde ze. Ze vertelde ze dat ze iemand gewoon het spoor zag oplopen. Terwijl zij in de auto voor de dichte bomen stond te wachten. Einde verhaal.

Van alles wat

Scheiden bestaat niet

Zelfmoord – jezelf reduceren tot een natte vlek op het spoor

Een paar keer per jaar zelfmoord aan het spoor